کنایه جمهوری اسلامی به وزیر پیشنهادی آموزش و پروش - آموزشگاه ما

واقعیت تلخ اینست که غیر از مطرح شدن شعار های زیبا و البته تدوین برنامه های مفید، کار دیگری که در خور وزارت آموزش و پرورش با این عظمت و اهمیت باشد صورت نگرفته است.

یک نمونه از کوتاهی ها در مورد این وزارتخانه، کم توجهی به بودجه موردنیاز و نمونه دیگر بی توجهی به مدیریت آن در سطح کلان است. اگر به شرایط وزارتخانه ها در دهه های اخیر نگاه کنید خواهید دید که وزارت آموزش و پرورش بلاتکلیف ترین آن ها از نظر نداشتن وزیر در دوره هائی از این دهه ها و بیشترین تغییرات و تعویض ها در سطح وزیر بوده است. ماجرای عدم تأمین بودجه نیز بی نیاز به توضیح است.

این واقعیت ها ایجاب می کنند برای وزارت آموزش و پرورش، وزیری با حداقل 5 ویژگی ممتاز در نظر گرفته شود تا بتواند آن را به درستی مدیریت کند. این ویژگی ها عبارتند از عضو خانواده آموزش و پرورش بودن، از رجال علمی کشور بودن، صاحب تجربه مدیریتی کلان بودن، سابقه روشن فعالیت فرهنگی طولانی داشتن و از تفکر باز و آزاداندیشی برخوردار بودن. این ها همه مهم هستند و ضروری و از میان این ها به عضو خانواده آموزش و پرورش بودن باید بیشتر توجه شود.

در وزارت آموزش و پرورش، شرط مدیر مدرسه شدن، داشتن 5 سال سابقه تدریس و سه سال معاونت است. بدین ترتیب، کسی که تمام مراحل حضور در آموزش و پرورش را طی نکرده باشد چگونه می تواند وزیر شود؟

این امتیازات پنجگانه را فقط در معدود افرادی که عمر خود را در آموزش و پرورش سپری کرده باشند می توان یافت. برای یافتن چنین فردی نباید اسیر شعار جوان گرائی شد. کسی که دارای فکر جوان باشد، قطعاً بهتر از جوانی است که فاقد ویژگی های لازم باشد. کنندگان مجلس شورای اسلامی اگر می خواهند کشور را از نظر آموزش و پرورش و زیرساخت مدیریتی آینده تقویت کنند، باید این ویژگی ها را بدون مسامحه در نظر داشته باشند.

هدف نباید صرفاً وزیر مشخص کردن باشد، مهم اینست که فردی شایسته متولی وزارتخانه باعظمت و بااهمیت آموزش و پرورش باشد تا این وزارتخانه از سرگردانی مزمن نجات پیدا کند.