کامیکاتسو؛ شهر بدون زباله در ژاپن - آموزشگاه ما

آیا جداسازی زباله ها بر اساس کاغذ و پلاستیک بودن یک امر عادی و روزمره برای شما است؟ حال، به شهروندان شهر کامیکاتسو که شهری کوچک در کوه های جزیره شیکوکو در جنوب غربی ژاپن است، فکر کنید. آن ها باید زباله ها را در 45 دسته مختلف جداسازی نمایند. در مرکز جمع آوری زباله ، سطل های جدایی برای انواع گوناگون محصولات وجود دارند که شامل روزنامه ها، مجله ها، کارتن ها، سرپوش های فلزی، بطری های پلاستیکی، قوطی های آلومینیومی، قوطی های اسپری، لامپ های فلوئورسنتی و موارد دیگر هستند.

شاید فکر کنید که این یک نوع افراط و زیاده روی است، ولی شهروندان کامیکاتسو هدفی دارند که می خواهند به آن برسند. شهر بدون زباله هدف آن ها است و می توان گفت که آن ها به 80 درصد این هدف رسیده اند.

در اصل، در کامیکاتسو نیز زباله را مثل هر شهر کوچک دیگری در سایر نقاط دنیا دفع می کردند. یعنی آن ها، زباله را یا در طبیعت دفن می کردند یا در خانه هایشان آن را می سوزاندند. اما سوزاندن زباله مقدار بسیار زیادی گازهای گلخانه ای فراوری و دفن زباله نیز محیط زیست را آلوده می نماید. بنابراین، مردم کامیکاتسو، تصمیم به تغییر اوضاع گرفتند و در سال 2003 ایده شهر بدون زباله را معرفی کردند.

در ابتدای کار، برای همه سخت بود. شستن و جداسازی زباله تبدیل به یک امر خسته نماینده و زمان بر شده بود. سرپوش های تمام بطری های شیشه ای و پلاستیکی باید جدا و بر اساس رنگ تفکیک می شدند. بطری های پلاستیکی مربوط به شیره سویا و روغن خوراکی، باید از بطری هایی که حاوی آب معدنی و چای سبز بوده اند، جدا شوند. هر گونه پلاستیک یا کاغذی که دور بطری پیچانده شده، باید حذف گردد. روزنامه ها و مجله ها باید در دسته های مرتبی انباشته شوند و با ریسمانی گره زده شوند. هزاران قانون دیگر همانند این نمونه ها وجود دارند.

هیچ کامیون حمل زباله ای برای جمع آوری زباله ها از منازل وجود ندارد. بنابراین ساکنان شهر باید خودشان زباله هایشان را به مرکز بازیافت بیاورند. سپس کارکنان مرکز بازیافت از این که زباله ها به صورت صحیحی تفکیک شده باشند و به سطل های درست منتقل شوند، اطمینان حاصل می نمایند. لباس ها و جواهرآلات استفاده شده و هر چیز دیگری که مردم دیگر به آن ها احتیاج ندارند، به انبار بازیافت منتقل می شوند و با کالاهایی که سایر مردم به آن احتیاج نداشته و در همین محل رها شده اند، بدون هیچ هزینه ای معاوضه می شوند.

در همان نزدیکی ها، یک کارخانه محلی وجود دارد که در آنجا، زنان شهر کامیکاتسو ژاپن، محصولاتی از کالاهای اضافی که مردم به آن ها احتیاج نداشته اند را فراوری می نمایند که از جمله این محصولات می توان به خرس عروسک فراوری شده از کیمونو (لباسی ژاپنی) اشاره نمود.

همان کاری که در ابتدا یک بار سنگین برای مردم بود، تبدیل به یک روش زندگی برای ساکنین کامیکاتسو شد. در واقع مردم به زباله ها به طور متفاوتی می نگرند. آن ها در خصوص اینکه چه چیزی می خرند، چگونه از آن استفاده می نمایند و چگونه آن را دفع می نمایند، کنجکاوتر شدند. یک مغازه دار در شهر کامیکاتسو گفته است که از زمان شروع اجرای این برنامه، او فقط اشیایی که در جعبه های مقوایی هستند را خریداری می نماید تا بتواند از جعبه های آن ها برای بسته بندی سایر اشیا استفاده کند.

در نهایت، شهری کوچک همانند کامیکاتسو در کشور ژاپن که فقط کمی بیش از 1700 نفر جمعیت دارد، در بازیافت به قدری خوب عمل نموده است که فقط 20 درصد زباله های فراوری شده دفن می شوند. اما جالب است بدانید که آن ها حتی امیدوار هستند که این 20 درصد دفن شدن را نیز تا سال 2020 حذف نمایند.