10 بازیگر سرشناس که 3 سال پیاپی نامزد اسکار شدند - آموزشگاه ما

پیش از این که به این مقاله بپردازیم و نگاهی داشته باشیم به بازیگرانی که توانسته اند سه سال پیاپی نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگری شوند، می خواهیم برخی از رکوردهای مربوط به اسکار بازیگری را با هم مرور کنیم:

• بیشترین برنده اسکار بازیگری: کاترین هپبرن (4 اسکار)
• بیشترین نامزدی اسکار بازیگری: مریل استریپ (21 نامزدی)
• بیشترین برنده اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد: دنی دی لوئیس (3 اسکار)
• بیشترین نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد: لارنس اولیویه و اسپنسر تریسی (9 نامزدی)
• بیشترین برنده اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی زن: کاترین هپبرن (4 اسکار)
• بیشترین نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی زن: مریل استریپ (17 نامزدی)
• بیشترین برنده اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد: والتر برنان (3 اسکار)
• بیشترین نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد: والتر برنان، جک نیکلسون، رابرت دووال، آرتور کندی، آل پاچینو، جف بریجز و کلود رینس (4 نامزدی)
• بیشترین برنده اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن: شلی وینترز و دیانا ویست (2 اسکار)
• بیشترین نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن: تلما ریتر (6 نامزدی)
• با تداوم ترین برنده اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد: نام هنکس (2 اسکار پیاپی 1993 و 1994) و اسپنسر تریسی (2 اسکار پیاپی 1937 و 1938)
• با تداوم ترین نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد: مارلون براندو (4 نامزدی پیاپی از 1951 تا 1954)
• با تداوم ترین برنده اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی زن: لوئیز راینر (2 اسکار پیاپی 1936 و 1937) و کاترین هپبرن (2 اسکار پیاپی 1967 و 1968)
• با تداوم ترین نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی زن: گریر گارسون (5 نامزدی پیاپی از 1941 تا 1945) و بت دیویس (5 نامزدی پیاپی از 1938 تا 1942)
• با تداوم ترین برنده اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد: جیسون روباردز (2 اسکار پیاپی 1976 و 1977)
• با تداوم ترین برنده اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن: هیچ بازیگر زنی، تا به امروز، پیروز نشده است دو سال پیاپی نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن شود.

در ادامه نگاهی می اندازیم به بازیگرانی که توانسته اند سه سال پیاپی نامزد دریافت اسکار بازیگری شوند.

1. اینگرید برگمن

• تولد: 29 آگوست 1915/ سوئد
• وفات: 29 آگوست 1982/انگلیس
• فیلم های شاخص: کازابلانکا 1942 (Casablanca)، زنگ ها برای که به صدا در می آیند 1943 (For Whom the Bell Tolls)، چراغ گاز 1944 (Gaslight)، طلسم شده 1945 (Spellbound)، بدنام 1946 (Notorious)، استرومبولی 1950 (Stromboli)، اروپا 51 1952 (Europe 51)، سفر به ایتالیا 1954 (Journey to Italy)، سونات پاییزی 1978 (Autumn Sonata)، زنی به نام گلدا 1982 (A Woman Called Golda)

نمی شود به لیستی از بهترین بازیگران تاریخ سینما نگاه بیاندازید و نام اینگرید برگمن را در بین بهترین ها پیدا نکنید. برگمن از آن بازیگران عظیمی است که از سینمای کلاسیک هالیوودی آمریکا تا نئورالیسم ایتالیا و فیلم های هنری برگمان را به زیر سلطه خود کشانده است. برگمن از آن بازیگرانی است که تاریخ دیگر نمی تواند تکرارش کند. هنرمندی که مدرنیسم صنعتی و استودیویی آمریکا حریف بلندپروازی اش نشد و نتوانست او را حبس کند. هنرمندی که سینما را نه به مثابه یک منبع درآمد بلکه به مثابه یک آیین می پرستید.

برگمن نخستین نامزدی اسکار خود را برای فیلم زنگ ها برای که به صدا در می آیند تجربه کرد و بلافاصله در سال بعد برای دومین بار با فیلم چراغ گاز کیوکر نامزد اسکار شد، اما ماجرا به این جا ختم نشد و برای سومین بار متوالی برگمن با زنگ های کلیسای سنت مری (The Bells of St. Marys) توانست نامزد اسکار شود. اگرچه نخستین بار اسکار را به جنیفر جونز و سومین بار آن را به جوآن کرافورد واگذار کرد، اما در دومین مرتبه ای که برای اسکار نامزد شد توانست نخستین اسکار خود را به دست آورد. برگمن دومین اسکار خود را دوازده سال بعد برای فیلم آناستازیا (Anastasia) به خانه برد و سومین اسکار خود را، هجده سال پس از آن، برای ایفای نقش مکمل زن در تریلر رازآلود سیدنی لومیت، قتل در قطار سریع السیر شرق (Murder on the Orient Express)، به کارنامه خود اضافه نمود.

آخرین مرتبه ای که برگمن در اسکار نامزد دریافت جایزه شد برای شاهکار برگمان، کارگردان شهیر سوئدی، بود. فیلمی که در آن برگمن یکی از بهترین نقش آفرینی های تاریخ سینما را از خود به نمایش می گذارد. برگمن در سونات پاییزی پختگی کامل یک بازیگر باتجربه را به تصویر می کشاند. او شخصیتی را خلق می نماید که برای شناختن لایه های او باید چندین و چند بار فیلم را بازبینی کرد. بی شک سینما دوستان نمی توانند اینگرید برگمن را دوست نداشته باشند، چرا که او چه در دنیای سینما و چه در دنیای واقعی یک شخصیت قابل تحسین بود.

2. جک نیکلسون

• تولد: 22 آپریل 1937/ ایالات متحده آمریکا
• فیلم های شاخص: ایزی رایدر 1969 (Easy Rider)، پنج قطعه آسان 1970 (Five Easy Pieces)، آخرین ماموریت 1973 (The Last Detail)، محله چینی ها 1974 (چاینا تاون)، حرفه: خبرنگار 1975 (The Passenger)، پرواز بر فراز آشیانه فاخته 1975 (One Flew Over the Cuckoos Nest)، درخشش 1980 (The Shining)، شرایط مهرورزی 1983 (Terms of Endearment)، بهتر از این نمی شه 1997 (As Good as It Gets)، رفته گان 2006 (The Departed)

جک نیکلسون دیگر نیازی به معرفی ندارد. حتی اگر علاقه مند به سینما نیستید و فقط به صورت تفننی فیلم های منتخب را می بینید باز هم به اسم جک نیکلسون برخواهید خورد. او همیشه یک ستاره بوده است. در کارنامه کاری خود نیکلسون دوازده بار نامزد دریافت اسکار و هفده بار نامزد دریافت گلدن گلوب شده است. نیکلسون از آن دست بازیگرانی است که صرفا به دنبال شهرت و ثروت نبوده است.

او همیشه در کارنامه کاری خود به فیلم های هنری و غیرتجاری توجه ویژه ای داشته است. به همین دلیل است که در کارنامه کاری او همکاری با کارگردان های عظیمی همچون آنتونیونی، کوبریک، پولانسکی، فورمن و اسکورسیزی به چشم می خورد.

نیکلسون نخستین نامزدی خود را با فیلم ایزی رایدر، برای نقش مکمل مرد، تجربه کرد، سال بعد از آن دومین نامزدی خود را، برای فیلم پنج قطعه آسان، به کارنامه خود اضافه نمود، اما هم چنان پیروز به کسب جایزه نشد. بعد از دو سال غیبت نیکلسون با فیلم آخرین ماموریت بازگشتی ادامه دار به اسکار داشت. بازگشتی که در سال های بعد با فیلم های محله چینی ها و پرواز بر فراز آشیانه فاخته به طول انجامید. نیکلسون ابتدا به جک لمون باخت و در سال بعد جایزه را به آرت کارنی واگذار کرد، اما در نهایت، با پرواز بر فراز آشیانه فاخته، درخشش آل پاچینو در بعد ظهر سگی را پشت سر گذاشت و اولین جایزه اسکار را به خانه برد.

بعد از نخستین اسکار، هشت سال طول کشید تا نیکلسون دوباره اسکاری را به خانه ببرد. این بار اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای فیلم شرایط مهرورزی. اسکار سوم اما از این هم بیشتر به طول انجامید. نیکلسون بعد از چهارده سال توانست برای از این بهتر نمی شه سومین اسکار را به کارنامه خود اضافه کند. آخرین نامزدی استاد در اسکار هم به سال 2003 بازمی شود که برای فیلم درباره اشمیت (About Schmidt)، برای هفدهمین بار، نامزد اسکار شد.

اما هیچ کدام از این اتقاق ها مهم ترین نقطه کارنامه هنری نیکلسون نیستند. مهم ترین نقطه کارنامه هنری نیکلسون زمانی است که او در سال 2010 از سینما و پرده نقره ای خداحافظی کرد و تمام طرفدارانش را چشم به راه بازگشت خود رها کرد.

3.مریل استریپ

• تولد: 22 ژوئن 1949/ ایالات متحده آمریکا
• فیلم های شاخص: کریمر علیه کریمر 1979 (Kramer Vs. Kramer)، شکارچی گوزن 1978 (The Deer Hunter)، انتخاب سوفی 1982 (Sophies Choice)، خارج از آفریقا 1985 (Our of Africa)، پل های مدیسون کانتی (The Bridges of Madison County)، ساعت ها 2002 (The Hours)، شیطان پرادا می پوشد 2006 (The Devil Wears Prada)، ماما میا 2008 (Mamma Mia)، جولی و جولیا 2009 (Julie & Julia)، بانوی آهنی 2011 (The Iron Lady)

مریل استریپ از عظیمترین بازیگرانی است که تاریخ سینما به خود دیده است. او به قدری رکوردهای سینمایی دارد که نمی توان به آسانی همه آن ها را در کنار هم جمع کرد. او در کارنامه حرفه ای خود نامزد دریافت 407 جایزه از جشنواره های مختلف شده است و توانسته است 177 جایزه از آن ها را به دست آورد. استریپ نخستین نامزدی اسکار خود را در بخش بهترین بازیگر نقش مکمل زن با درام جنگی شاهکار مایکل چیمینوی فقید، شکارچی گوزن، تجربه کرد، اما رقابت را به مگی اسمیت واگذار کرد.

دومین مرتبه ای که استریپ نامزد اسکار شد باز هم در بخش بهترین بازیگر نقش مکمل زن بود، این بار با فیلم کریمر علیه کریمر، که توانست نخستین اسکار را برای او به ارمغان بیاورد. پس از آن استریپ بعد از دو سال بازگشتی طوفانی به اسکار داشت و توانست سه سال پیاپی با فیلم های زن ستوان فرانسوی (The French Lieutenants Woman)، انتخاب سوفی و سیلک وود (Silkwood) در سال های 1981،1982 و 1983 نامزد دریافت بهترین بازیگر نقش اصلی زن از اسکار شود که تنها توانست در سال 1982 رقیبان را شکست دهد و برای انتخاب سوفی نخستین اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی زن و دومین اسکار بازیگری کارنامه خود را به دست آورد.

استریپ از بی حاشیه ترین بازیگران هالیوود است. کسی که به عنوان الهام بخش بسیاری از بازیگران عظیم نسل جوان از او یاد می شود. استریپ هرگز خودش را تکرار نمی نماید و در هر فیلم شخصیتی را برای خلق کردن انتخاب می نماید که هیچ شباهتی به شخصیت های پیشینی که خلق نموده است نداشته باشد. استریپ با بیست و نه نامزدی و هفت پیروزی رکورد دار جوایز سینمایی گلدن گلوب هم هست. او کسی است که برای شکستن رکوردهایش هنوز کسی دورخیز هم ننموده است.

4. راسل کرو

• تولد: 7 آپریل 1964/ نیوزلند
• فیلم های شاخص: محرمانه لس آنجلس 1997 (L.A. Confidential)، نفوذی 1999 (The Insider)، گلادیاتور 2000 (Gladiator)، یک ذهن زیبا 2001 (A Beautiful Mind)، مرد سیندرلایی 2005 (Cinderella Man)، گانگستر آمریکایی 2007 (American Gangster)، رابین هود 2010 (Robin Hood)، سه روز بعدی 2010 (The Next Three Days)، بینوایان 2012 (Les Misérables)، پسر پاک شد 2018 (Boy Erased)

راسل کرو در نیوزلند به دنیا آمده است و بیشتر عمر خود را در استرالیا گذرانده است. کرو بعد از این که در فیلم نفوذی بازی درخشانی از خود ارائه داد توانست نگاه کارگردان های عظیم را به خود جلب کند.

در نفوذی کرو شخصیت جفری ویگاند، از مبارزان اساسی جنگ علیه شرکت های سیگار آمریکایی، را بازسازی کرد. کرو برای بازی در نفوذی توانست جایزه بهترین بازیگر مرد را از جامعه ملی منتقدان فیلم (National Society of Film Critics) و انجمن منتقدان فیلم لس آنجلس (Los Angeles Film Critics Association) به دست آورد و برای اولین بار نامزدی در گلدن گلوب و اسکار را به کارنامه خود اضافه کند.

سال بعد از نفوذی یکی از بهترین سال های کارنامه هنری کرو بوده است. مکسیموس دسیموس مریدیوس نامی است که با تصویر روم باستان در ذهن عاشقان سینما پیوند ابدی خورده است. کرو، با گلادیاتور، همکاری ای ادامه دار را با کارگردان عظیم انگلیسی، ریدلی اسکات، شروع کرد. همکاری ای که در ادامه فیلم های یک سال خوب 2006 (A Good Year)، گانگستر آمریکایی ، یک مشت دروغ 2008 (Body of Lies) و رابین هود را به کارنامه کرو اضافه نمود. گلادیاتور توانست دومین نامزدی پیاپی و نخستین پیروزی در اسکار را برای کرو به همراه بیاورد. اما گلادیاتور در گلدن گلوب علیرغم این که دومین نامزدی پیاپی را برای کرو به همراه آورد نتوانست او را به دریافت نخستین گلدن گلوب عمر هنری اش برساند.

کرو باید یک سال دیگر برای گلدن گلوب منتظر می ماند تا با شاهکار زندگینامه ای ران هاوارد ، یک ذهن زیبا، به گلدن گلوب باز شود و بعد از سومین سال پیاپی نامزد شدن، بالاخره، جایزه را به خانه ببرد. درست همین اتفاق در جشنواره بفتا هم تکرار شد و کرو در سومین سال نامزدی پیاپی توانست با یک ذهن زیبا جایزه بفتا را به کارنامه هنری خود اضافه کند. بازآفرینی ریاضیدان عظیم، جان نش، در یک ذهن زیبا، هم چنین توانست کرو را برای مرتبه سوم نامزد اسکار کند اما او رقابت را به دنزل واشنگتن واگذار کرد.

کرو از کسانی است که در هالیوود همیشه به عنوان یکی از بازیگرانی که کار کردن با آن ها سخت است از او یاد می شود. اما او، هر چقدر بدخلق و بی اعصاب باشد، هم چنان بازیگری است عظیم و ماندگار در ذهن سینما دوستان. کسی که مهارت بی اندازه ای در بازسازی شخصیت های حقیقی در مقابل دوربین دارد.

5. رنی زلوگر

• تولد: 25 آپریل 1969/ ایالات متحده آمریکا
• فیلم های شاخص: تمام دنیا پهناور 1996 (The Whole Wide World)، جری مگوایر 1996 (Jerry Maguire)، پرستار بتی 2000 (Nurse Betty)، خاطرات بریجت جونز 2001 (Bridget Jones Diary)، شیکاگو 2002 (Chicago)، کوهستان سرد 2003 (Cold Mountain)، بریجت جونز: نکته باریک 2004 (Bridget Jones: The Edge of Reason)، مرد سیندرلایی 2005، دوشیزه پاتر 2006 (Miss Potter)، جودی 2019 (Judy)

رنی زلوگر بازیگری است که هر چه زمان پیش می رود، پخته تر می شود و در هر فیلم، نسبت به فیلم قبل، نمایشی خیره نماینده تر ارائه می دهد. آخرین نقش آفرینی خیره نماینده او در فیلم جودی بود. جایی که او پرتره ای بی نقص از جودی گارلند، هنرمند پرآوازه دهه چهل و پنجاه آمریکا، برای مخاطبان ترسیم کرد و توانست در فصل جوایز بدرخشد.

او با جودی توانست دومین اسکار را به خانه ببرد، برای چهارمین بار نامش را در تاریخ گلدن گلوب ثبت کند و جایزه بهترین بازیگر نقش اصلی زن را از بیشتر انجمن ها و حلقه های منتقدان به خود اختصاص دهد. اما جودی اولین درخشش زلوگر نیست. زلوگر از همان ابتدا وقتی که در سال 1996 با دو فیلم تمام دنیا پهناور و جری مگوایر خودش را به سینما وارد کرد توانست به عنوان بازیگری آینده دار خودش را به تمام مخاطبان اثبات کند.

طولی نکشید که او در سال 2001 اولین نامزدی اسکار را برای فیلم خاطرات بریجت جونز به کارنامه خود اضافه نمود، اما رقابت را به هلی بری واگذار کرد. زلوگر ناامید نشد و سال بعد دوباره با موزیکال درخشان راب مارشال خودش را در بین نامزدهای بهترین بازیگر نقش اصلی زن اسکار جای داد. اما باز هم رقابت را واگذار کرد، این بار به نیکول کیدمن برای فیلم ساعت ها. سال بعد اما زلوگر، در بخشی دیگر، اسم خودش را در جشنواره بر سر زبان ها انداخت. این بار با نامزدی در بخش بهترین بازیگر نقش مکمل زن، برای فیلم کوهستان سرد، او توانست نخستین اسکار خود را به خانه ببرد.

با این حال به نظر نمی آید که زلوگر به همین راضی باشد، او بازیگری است که از 1996 تا به امروز به ژانرهای بسیاری سرک کشیده است و اگر بخواهد همین راستا غیرتکراری را ادامه دهد، هنوز ژانرهای فراوانی برای سرک کشیدن باقی مانده اند.

6. گلن کلوز

• تولد: 19 مارس 1947/ ایالات متحده آمریکا
• سن: 73 سال
• فیلم های شاخص: دنیا به گفته گارپ 1982 (The World According to Garp)، اندوه شدید 1983 (The Big Chill)، استعداد ذاتی 1984 (The Natural)، چیزی درباره آملیا 1984 (Something About Amelia)، ماکسی 1985 (Maxie)، جذابیت مرگبار 1987 (Fatal Attraction)، روابط خطرناک 1988 (Dangerous Liaisons)، شیر در زمستان 2003 (The Lion in Winter)، آلبرت نابز 2011 (Albert Nobbs)، همسر 2017 (The Wife)

گلن کلوز بازیگری است که همیشه مورد بی مهری داوران اسکار قرار گرفته است.

کلوز نخستین بار در سال 1983 و آخرین بار در سال 2019 نامزد دریافت اسکار شده است و در این بین هم پنج مرتبه دیگر نام خودش را میان نامزدها دیده است، اما هنوز دستش به اسکار نرسیده است. او برای فیلم های دنیا به گفته گارپ، اندوه شدید و استعداد ذاتی سه مرتبه متوالی نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن شده است.

کلوز از بین 118 نامزدی در جشنواره های مختلف، 47 مرتبه پیروزی به نام خود ثبت نموده است. او سه جایزه امی، سه جایزه تونی و سه جایزه گلدن گلوب دارد و تنها منتظر یک اسکار است تا کارنامه رنگین اش بی نقص شود. کلوز سال جاری هم با فیلم مرثیه هیلبیلی (Hillbilly Elegy) از شانس های اصلی اسکار به شمار می رود. باید منتظر بمانیم و ببینیم این طلسم برای کلوز شکسته می شود یا او باید هم چنان در آرزوی اسکار بماند.

7. اسپنسر تریسی

• تولد: 5 آپریل 1900/ ایالات متحده آمریکا
• وفات: 10 ژوئن 1967/ ایالات متحده آمریکا
• فیلم های شاخص: ناخداهای دلیر 1937 (Captains Courageous)، شهرک پسرها 1938 (Boys Town)، زن سال 1942 (Woman of the Year)، دنده آدام 1949 (Adams Rib)، پدر عروس 1950 (Father of the Bride)، پت و مایک 1952 (Pat and Mike)، روز بد در بلک راک 1955 (Bad Day at Black Rock)، میز 1957 (Desk Set)، میراث باد 1969 (Inherit the Wind)، حدس بزن چه کسی برای شام می آید 1967 (Guess Whos Coming to Dinner)

اسپنسر تریسی از آن بازیگرانی است که اگر وجودش را از سینمای هالیوود بگیریم حفره خالی عظیمی در آن احساس خواهد شد. تریسی از نسل بازیگرانی است که به سینما معنای جدیدی بخشیدند. بازیگرانی که نام شان دنیای سیاه و سفید را، در ذهن ما، بازسازی می نمایند. بازیگری که طی چهار دهه فعالیت هرگز کیفیتش افت پیدا نکرد و همیشه همان تریسی ای بود که مخاطب از او انتظار داشت.

تریسی در طی سال های فعالیت خود نه مرتبه نامزد اسکار شد. اولین مرتبه 1937 بود و آخرین مرتبه 1968. او پس از این که در سال 1937 برای فیلم سان فرانسیسکو (San Francisco) نخستین بار نامزدی اسکار را تجربه کرد، در سال 38 و 39 هم برای فیلم های ناخداهای دلیر و شهرک پسرها نامزد اسکار شد که هر دو نامزدی برای او اسکار به همره داشتند.

بعد از این دو اسکار تریسی دیگر در کسب جایزه پیروز نبود و تنها شش مرنبه دیگر نامزدی را به کارنامه خود اضافه نمود. آخرین حضور تریسی، مردی از دنیای کلاسیک، بر پرده سینما به فیلم حدس بزن چه کسی برای شام می آید برمی شود. فیلمی به کارگردانی استنلی کرامر که تریسی در آن با کاترین هپبرن و سیدنی پوآتیه هم بازی شد.

8. جین فوندا

• تولد: 21 دسامبر 1937/ ایالات متحده آمریکا
• فیلم های شاخص: یک شنبه در نیویورک 1963 (Sunday in New York)، تعقیب 1966 (The Chase)، پابرهنه در پارک 1967 (Barefoot in the Park)، مگر آن ها اسب ها را خلاص نمی نمایند؟ 1969 (They Shoot Horses Dont They)، کلوت 1971 (Klute)، جولیا 1977 (Julia)، بازگشت به وطن 1978 (Coming Home)، سندرم چین 1979 (The China Syndrome)، صبح روز بعد 1986 (The Morning After)، باشگاه کتاب 2018 (Book Club)

جین فوندا دختر هنری فوندای کبیر است، اما هرگز زیرسایه او نبوده است.

جین فوندا بازی در سینما را در سال 1960 شروع کرد. فوندا تا کنون هفت بار نامزد دریافت اسکار شده است. او، در سال های 1977، 1978 و 1979، به ترتیب برای فیلم های جولیا، بازگشت به وطن و سندرم چین توانست سه سال پیاپی نامزد دریافت اسکار شود که تنها با فیلم بازگشت به وطن توانست این پیروزیت را به آخر برساند.

البته این نخستین مرتبه ای نبود که فوندا اسکار را به خانه می برد. پیش از این هم در سال 1971 فوندا توانسته بود برای فیلم کلوت اسکار را به دست آورد. در سال 2015 بنیاد فیلم آمریکا جایزه یک عمر دستاورد هنری را به جین فوندا اهدا کرد. بازیگری که توانست جا پای پدر خود بگذارد و در عین حال خودش را جدای از پدرش به عنوان بازیگری مستقل به دنیا معرفی کند.

9. بردلی کوپر

• تولد: 5 ژانویه 1975/ ایالات متحده آمریکا
• سن: 46 سال
• فیلم های شاخص: پرونده 39 2009 (Case 39)، خماری 2009 (The Hangover)، نامحدود 2011 (Limitless)، دفترچه امیدبخش 2012 (Silver Linings Playbook)، کلمات 2012 (The Words)، حقه بازی آمریکایی 2013 (American Hustle)، تک تیرانداز آمریکایی 2014 (American Sniper)، سرنا 2014 (Serena)، سوخته 2015 (Burnt)، ستاره ای متولد شده است 2018 (A Star Is Born)

بردلی کوپر فعالیت هنری خود را، از سال 1999، با نقش آفرینی در یک قسمت از یک سریال تلویزیونی شروع کرد. او ابتدا به دنبال بازی در فیلم های کمدی، به خصوص خماری، به محبوبیت مردمی رسید و بعدها به وسیله نقش های پیچیده تری که بر پرده آورد توانست نگاه منتقدان را به خودش جلب کند.

او با فیلم دفترچه امید بخش توانست پای خودش را به اسکار باز کند. در این فیلم کوپر نقش جوانی را بازی می نماید که از بیماری روانی رنج می برد. او در کنار جنیفر لارنس زوج هنری ای را تشکیل دادند که همکاری شان بعدها در فیلم های حقه بازی آمریکایی، سرنا و جوی 2015 (Joy) ادامه یافت. کوپر تا کنون پیروز به دریافت اسکار نشده است اما به عنوان بازیگری که تنها یک دهه است به فعالیت در نقش های جدی و قابل توجه می پردازد، با چهار نامزدی اسکار بازیگری، سه نامزدی در نقش اصلی و یک نامزدی در نقش مکمل برای حقه بازی آمریکایی، کارنامه امیدبخشی برای خود ساخته است. البته کوپر تنها به عنوان بازیگر نامزد اسکار نشده است.

او علاوه بر چهار اسکار بازیگری، که سه مورد آن ها در سه سال متوالی برای فیلم های دفترچه امیدبخش، حقه بازی آمریکایی و تک تیرانداز آمریکایی بوده است، چهار مرتبه هم نامزد دریافت اسکار به عنوان تهیه نماینده شده است که آخرین آن ها نامزدی با فیلم جوکر 2019 (Joker) بوده است. کوپر از آن دست هنرمندانی است که به بازیگری راضی نیست. او، علاوه بر تهیه نمایندگی، به کارگردانی هم پرداخته است و اولین تجربه خود را با فیلم پیروز ستاره ای متولد شده است به مقابل دوربین برده است، که نویسندگی آن را هم به همراه اریک راث بر عهده داشته است. کوپر بازیگر، کارگردان، نویسنده و تهیه نماینده ای است که باید توسط مخاطبان دنبال شود، چرا که آینده ای درخشان را نوید می دهد.

10. ویلیام هرت

• تولد: 20 مارچ 1950/ ایالات متحده آمریکا
• سن: 70 سال
• فیلم های شاخص: احوال دگرگون شده 1980 (Altered States)، شاهد عینی 1981 (Eyewitness)، گرمای بدن 1981 (Body Heat)، اندوه شدید، بوسه زن عنکبوتی 1985 (Kiss of the Spider Woman)، فرزندان یک خدای کوچک تر 1986 (Children of a Lesser God)، اخبار تلویزیون 1987 (Broadcast News)، دکتر 1991 (The Doctor)، یک چیز واقعی 1998 (One True Thing)، سابقه خشونت 2005 (A History of Violent)

ویلیام هرت طی سال های 1985، 1986 و 1987 توانست سه مرتبه به دنبال هم نامزد اسکار شود که تنها در همان مرتبه اول توانست اسکار را به دست بیاورد. در مرتبه دوم او اسکار را به پائول نیومن واگذار کرد و در مرتبه سوم به مایکل داگلاس. پس از این سه سال پیاپی ویلیام هرت دیگر پرفروغ ظاهر نشد و نتوانست توجه ها را به سمت خود جلب کند.

• بازیگران مرد برنده اسکار در دهه گذشته و نقش های آن ها