عباس عبدی: نوکر بادمجان بود! - آموزشگاه ما

آقای مشاور نیز با آرامش پاسخ می دهد که قربان بنده نوکر بادمجان نیستم که مدح آن را بگویم، بنده نوکر جنابعالی هستم که مطابق میل و علاقه شما باید سخن بگویم. حالا ماجرای نواصولگرایان است که اگر چه دیگران سعی دارند ملتزم به حقیقت (نوکری بادمجان) باشند، آنان در بند مصلحت این و آن و از حقیقت به دور هستند.

شواهد این ادعا فراوان است. آنان مطابق نگاه امام علی (ع) رفتار نمی نمایند، هنگامی که کسی در ماجرای جنگ جمل پرسید آیا ممکن است، فلانی و بهمانی در سپاه مقابل بر باطل باشند؟ پاسخ شنید که تو حق را به فرد می شناسی یا فرد را به حق؟ نواصولگرایان نیز حق را به افراد می شناسند و معیاری برای شناخت حق به عنوان امری مستقل از افراد ندارند؛ لذا از هر کاری که این دولت و افراد آن نمایند، دفاع می نمایند و برایش هورا می کشند و همان کار را اگر دولت قبل نموده باشد، محکوم می نمایند.

ارز 4200 تومانی را در دولت قبل محکوم و مسخره می کردند، ولی در این دولت همان ارز را در نرخ 28500 تومان تایید می نمایند. در آن دولت کسری بودجه و رشد نقدینگی محکوم بود، در این دولت ایرادی ندارد. در آن دولت تورم بد بود و با تیتر های بزرگ محکوم می شد، در این دولت بدتر از آن میزان را توجیه می نمایند. در آن دولت همه تقصیرات متوجه دولت بود اینحا تقصیر بیگانگان است. در آن دولت صد روز پس از شروع به کار، پرونده وعده های داده شده را باز کردند، در این دولت پس از 20 ماه، خبری از حسابرسی از هیچ وعده ای نیست.

در آن دولت وکیل تسخیری مردم بودند و برای کوچک ترین مساله ای جنجال می کردند، در این دولت، نتماشا خدمات دولت را ناشی از کوری مردم می دانند؟! بگذریم. واقعیت این است که برای بسیاری از مردم فرقی نمی کند که کدام دولت یا شخص پیروز گردد، مساله مردم پیروزیت است. پیروزیت هم چیزی نیست که بتوان آن را با تبلیغات جا انداخت یا از میان بُرد. بود و نبود تبلیغات حداکثر تا چند درصد بر نتماشا یا تماشا پیروزیت تاثیر منفی یا مثبت می گذارد.

اگر رشد مالی، تورم، سرمایه گذاری و اشتغال خوب گردد، مسائل مالی حل شده تلقی می گردد، این ها هم روشن است و نمی توان با آن ها بازی کرد. برای ما از جمله خودم نیز هیچ فرقی نمی کند که دولت روحانی پیروز گردد و این شاخص ها را بهبود بخشد یا دولت رییسی. هر کسی انجام دهد، حمایتش می کنیم.

برای اثبات این ادعا در همین جا متعهد می شوم که اگر دولت کنونی توانست فقط یک وعده تورمی خود را در سال 1402 محقق کند و آن را به نصف زمان روحانی برساند (یعنی به رقم 20درصد) بنده یک سال حقوقم در روزنامه اعتماد را به مراکز خیریه واریز و رسیدش را اینجا ارایه می کنم. البته اگر چنین گردد، سود آن درنهایت برای شخص من و خانواده ام بیش از این رقم است ولی این را نوشتم تا بدانید که هیچ چیز مانع از خوشحالی و علاقه ما برای کاهش مسائل مالی نخواهد بود.

از این مهم تر اینکه حاضرم با تمام وجود از طرح ها و برنامه های کارشناسی شده خاص این دولت حمایت کنم. قول می دهم که هر هفته حداقل یک یادداشت در حمایت یا شرح این طرح ها بنویسم. البته طرح های کلانی که به بهبود های ساختاری منجر گردد و نه هر طرحی مثل افتتاح چندباره فلان کارخانه. برای انجام این کار، دولت باید لیستی از طرح های اصلاحی و کلان خود را که به اصلاح ساختار ها و بهبود فضای کسب و کار مربوط می گردد، دراختیار عموم قرار دهد. متاسفانه به نظر می رسد که هیچ ایده و طرحی وجود ندارد یا حداقل من اطلاع ندارم. رد ادعایم ساده است.

کافی است که سیاهه این برنامه ها را ارایه دهند. البته نه با عنوان هایی کلی که کسی نداند جزییات چیست؟ بلکه هر طرح و ایده ای حداقل شامل چند صفحه ضمایم توجیهی همراه با جزییات باشد. به گمانم دولت فاقد چنین طرح هایی است، به همین دلیل است که ناظران حرفه ای و کارشناسان اگر هم بخواهند از آن دفاع نمایند، نمی دانند از چه چیزی باید دفاع نمایند.

این دولت رفتار و سیاست های اقتضایی دارد. برحسب هر مورد، جزیی نگر است و هر جا را بدون توجه به سایر امور می خواهد حل نماید. به جای رویکرد فراوریمحور، رویکرد دخل و خرجی دارد. دنبال کسب عایدی است، بدون اینکه دنبال سرمایه گذاری و فراوری اصل باشد، دنبال هزینه کردن است. این دو گزاره را نباید فراموش کنید. درباره رویکرد اقتضایی دولت جداگانه خواهم نوشت.