میکروب های روده هم ما را چاق می نمایند! - آموزشگاه ما

در یک دستاورد علمی تازه، دانشمندان علوم پزشکی پیروز به شناسایی مولکولی شدند که موجودات میکروبی کوچک درون روده ما را با سطوح چربی در بدن ما مرتبط می نماید. این یافته بدان معناست که این موجودات کوچک قادر هستند در این فرآیند سبب افزایش سطح چربی بدن و نتیجه چاقی شوند.

دین جونز، زیست شیمیدان دانشگاه اموری، در این خصوص شرح می دهد: ما اکنون یک مکانیسم مولکولی داریم که نقطه شروعی برای درک میکروبیوم ما به عنوان پیوندی بین رژیم غذایی و فیزیک بدن ما فراهم می نماید.

شواهد مربوط به این پیوند مدتی است که در حال افزایش است، زیرا ما می دانیم که چقدر این زیست بوم میکروب های درون بدن ما که شامل باکتری ها، مخمرها، و سایر میکروب ها و انگل های آن ها می گردد، می تواند به شدت بر سلامت، طول عمر و شکل دادن به فیزیک ما تأثیر بگذارد.

نکته جالب در این یافته تازه این است که دانشمندان می گویند که لاغری یا افزایش وزن می تواند به وسیله انتشار همین میکروب های مختلف مسری نیز باشد. افزایش اپیدمی چاقی در دوران مدرن با تغییرات گسترده در میکروبیوم های روده ما همزمان شده است.

اما چاقی با مسائل سلامتی مرتبط با آن، از جمله بیماری قلبی و دیابت، یک شرایط پیچیده است که شامل تعامل بین ژن ها، محیط، و رژیم غذایی و بعلاوه ترکیب میکروبیوم ما می گردد.

مطالعات نشان داده است که 10 درصد از مولکول های متابولیک در گردش در موش ها را می توان با میکروبیوم آن ها ردیابی کرد، بنابراین زیست شناس مولکولی کن لیو و همکارانش تصمیم گرفتند این مواد شیمیایی را دقیق تر آنالیز نمایند.

آن ها مولکولی به نام دلتاوالروبتایین را در موش هایی که در معرض میکروب ها قرار داشتند، شناسایی کردند، اما در موش های بدون میکروبیوم که به عنوان گروه کنترل در شرایط بکر پرورش یافته و نگهداری می شدند، نه.

با استفاده از کشت سلولی، این تیم نشان داد که دلتاوالروبتایین سطوح کارنیتین را کاهش می دهد. یکی از نقش های کارنیتین در بدن ما انتقال مولکول های چربی به داخل میتوکندری - نیروگاه سلول های ما - است که در آنجا تجزیه می گردد تا به عنوان انرژی مورد استفاده قرار گیرد؛ بنابراین هنگامی که موش های حاوی دلتاوالروبتایین با رژیم های غذایی چرب تر تغذیه شدند، نمی توانستند بدون کارنیتین کافی چربی را تجزیه و به انرژی تبدیل نمایند. وزن موش ها افزایش یافت و چربی بیشتری در کبدشان انباشته شد، اما موش هایی که رژیم غذایی عادی و کنترل شده داشتند، سطح وزن خود را حفظ کردند.

اگرچه محققان نمی توانستند مستقیماً این مکانیسم را در انسان نشان دهند، اما همبستگی بین سطوح دلتاوالروبتایین، کارنیتین و سطح چربی بدن، همگی با نتایج تحقیق مطابقت دارند. در 214 انسان، آن ها دریافتند که میانگین سطوح خونی دلتاوالروبتایین در افراد با BMI بیشتر از 30 در مقایسه با افراد با BMI پایین، 40 درصد بیشتر است.

اندرو نیش، پاتولوژیست دانشگاه اموری شرح داد که بعضی از انواع باکتری ها احتمالاً دلتاوالروبتایین بیشتری نسبت به سایرین فراوری می نمایند. این امر شرح می دهد که چگونه عوامل موثر بر ترکیب میکروبیوم ما، از رژیم غذایی گرفته تا افرادی که با آن ها زندگی می کنیم و دارو هایی که مصرف می کنیم، نیز می توانند میکروبیوم موثر بر وزن ما را تغییر دهند.

جین فرگوسن، متخصص تغذیه در دانشگاه وندربیلت و از اعضای این تیم تحقیق، اشاره می نماید که دلتاوالروبتایین در غذا های رایج از جمله گوشت و شیر نیز وجود دارد و تعیین شده است که در کاهش زنده مانی سلول های سرطانی نقش دارد.

او می گوید: به همین علت، دلتاوالروبتاین ممکن است اثرات مثبت و منفی بر سلامت میزبان داشته باشد. لیو این احتمال را نیز مطرح نموده است که حساسیت بدن پستانداران به دلتاوالروبتایین ممکن است به عنوان راهی برای افزایش ذخیره چربی برای زمانی که غذا کمیاب بود، تکامل یافته باشد.

وی می افزاید: این نوع اطلاعات به طور بالقوه می تواند به کسی یاری کند تا یک استراتژی شخصی برای کاهش وزن ایجاد کند. اما هنوز چیز های زیادی وجود دارد که باید در خصوص نحوه عملکرد دلتاوالروبتاین در بدن انسان درک کنیم. نتایج این تحقیق در نشریه معتبر Nature Metabolism به چاپ رسیده است.

منبع: sciencealert

ترجمه: مصطفی جرفی-فرارو